Συμμετέχει, μελετά, αρθρογραφεί, ταξιδεύει, ενημερώνεται με στόχο να προσφέρει όσο μπορεί στην αναβάθμιση του τοπίου που μας περιβάλλει.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Οδηγώντας στην Εγνατία : Ένας ωραίος δρόμος αλλά…. χωρίς παρόδιο πράσινο .Γιατί;

                                                                                    Toυ Κώστα Κασσιού
                                                               Ομότιμου Καθηγητή ΕΜΠ
Ήταν σχεδόν ξαφνική  η απόφαση για μια εξόρμηση μακριά –όσο γινόταν ποιο μακριά –από το ‘κλεινόν άστυ’  για να περάσουμε  τις άγιες μέρες του Πάσχα. Κάτι όμως  οι προβλέψεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας  για καιρό με βροχές και κρύο κάτι μικροκρυολογήματα  μας κρατούσαν σε αναμονή της απόφασης  για το μακρινό πασχαλινό ταξίδι.  Προορισμός της διαμονής  μας θα ήταν η  πόλη της Καβάλας  ενώ  σχεδιάζονταν  και  ενδιάμεσες εξορμήσεις  σε Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη .
Τελικά ξεπερνώντας όλες τις αντιρρήσεις και αναστολές ελήφθη η μεγάλη απόφαση και με συνοδηγό τη γυναίκα μου πρωί της Μ. Πέμπτης έγινε η αναχώρηση για τη βόρεια Ελλάδα. Πρώτος σταθμός και διανυκτέρευση  ήταν η νύφη του Θερμαϊκού η ωραία Θεσσαλονίκη.  Η διαδρομή , στον Ε75 δρόμο ,ήταν άνετη και ευχάριστη   διασχίζοντας  ένα καταπράσινο  Θεσσαλικό κάμπο  και ξεπερνώντας   βέβαια τις δυσκολίες  στο ‘πέταλο του Μαλιακού’ . Το οδικό δίκτυο με μικρή εξαίρεση τα Τέμπη ήταν σε αρκετά καλή  κατάσταση με μόνη την παραφωνία την ατέλειωτη σειρά από τα …διόδια. Σε όλη τη διαδρομή το πράσινο εκατέρωθεν των δρόμων ήταν ομολογουμένως μια πετυχημένη παρόδια σχεδίαση ‘αρχιτεκτονικής του τοπίου’. Δένδρα άλλοτε φυλλοβόλα και άλλοτε αειθαλή- πεύκα χωρίς φαγώματα από κάμπιες- εναλλάσσονταν με θάμνους από σπάρτα που λουλούδιζαν , πικροδάφνες αλλά και αρμυρίκια  συντρόφευαν τους οδηγούς  και τους χάριζαν μια εικόνα ανοιξιάτικης  αισιοδοξίας και ελπίδας  που όλοι μας έχουμε ανάγκη   σε τούτους τους  χαλεπούς  καιρούς που περνάμε .
Το άλλο πρωί της Μ. Παρασκευής ξεκινήσαμε με κατεύθυνση την Καβάλα τούτη τη φορά παίρνοντας τον πολυδιαφημισμένο και πολυδάπανο στην κατασκευή του δρόμο της ‘Εγνατίας Οδού’ ή  τον Ε90 του χάρτη. Ο δρόμος άνετος και εμφανώς καινούργιος χωρίς διόδια και με διεθνείς προδιαγραφές ασφαλείας ήταν εξαιρετικός στο να οδηγείς. Διασχίζοντας πεδινά  και ημιορεινά άλλοτε δασωμένα και άλλοτε γυμνά τοπία  περνώντας  δίπλα από υγροτόπους και λίμνες   με σωστή σήμανση σε έκανε να νοιώθεις  ικανοποίηση για ένα τεχνικό έργο του τόπου μας που έφερε τους ανθρώπους της Βόρειας Ελλάδας τόσο κοντά μεταξύ τους  και πιο κοντά ακόμα και με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Κάτι όμως έλειπε από τον δρόμο αυτό που θα τον έκανε να είναι μοναδικός  και που ήταν σε πλήρη αντίθεση με τον προηγούμενο οδικό άξονα  από Αθήνα σε Θεσσαλονίκη. Πουθενά εδώ δεν φάνηκε παρόδιο πράσινο. Μόνο γυμνά πρανή με σκούρα δίχτυα που κάλυπταν τις άγονες βαθμίδες , εικόνα και αίσθηση που  σε ανάγκαζε  να τρέξεις  γρήγορα  για να τα προσπεράσεις  ελπίζοντας ότι κάποια άλλη παρόδια εικόνα πρασίνου παρακάτω θα σε ανακούφιζε.
Αλλά εις ‘μάτην΄’. Και πιο  κάτω και σε όλη τη διαδρομή  ακόμα και εκεί που μπορούσαν να μεγαλώσουν όμορφες αλέες ελληνικών φυτών , ξεραΐλα συναντούσες και μια παρόδια  γύμνια λες και η αισθητική του δρόμου είχε σταματήσει στην άσφαλτο , στις γέφυρες και στα σιδερένια πετάσματα  της Εγνατίας οδού!!!.
 Φτάνοντας  ,από ψηλά  η Καβάλα σε γοητεύει . Σου δίνει την αίσθηση  νησιώτικου  οικισμού  με τα σπίτια να τα φωτίζει ο ήλιος  και νάναι σφιχτοδεμένα στην πλαγιά του κατάφυτου Αισθητικού της Δάσους  .Το αρχαίο Υδραγωγείο  με τις καμάρες του να  διαπερνά  την πόλη ενώ  στο βάθος  οι στέγες  της  παλιάς  πόλης  να βυθίζονται στο μπλε χρώμα  της θάλασσας  φκιάνοντας γραφικά λιμανάκια που τα …ζωντανεύουν τα γευστικά ουζάδικά τους. Το ξενοδοχείο πάνω στη θάλασσα μας χάριζε  μια απέραντη θέα στο γαλάζιο του Αιγαίου  με τη Θάσο στο βάθος και την κορυφή του Άθω να εποπτεύει το πέλαγος.
Η άλλη μέρα μας βρίσκει  κοντά σε   παλιούς φίλους στην Ξάνθη. Η ξενάγηση στην παλιά πόλη  μέσα από  Ξανθιώτικα αρχοντικά και καλντερίμια σε γυρίζουν πίσω σε παλιές ωραίες εποχές μια άλλης Ελλάδας χωρίς πολυκατοικίες , αυτοκίνητα και θόρυβο αλλά με νερά να τρέχουν μέσα από την πόλη φερμένα από όμορφα δασωμένα βουνά που την τριγυρίζουν και την  προστατεύουν. Και μετά η μοναδική εμπειρία στη γειτονική Λίμνη της Βιστωνίδας  –την πρόσφατα πολύπαθη λίμνη από τους πολιτικάντζηδες - με το εκκλησάκι της στο μέσον και το Πόρτο Λάγος στο πέρασμά της.
Πουλιά  του υγροβιότοπου παντού και μαζί απολαυστικές γεύσεις από ολόφρεσκα ψάρια στις γραφικές ταβέρνες  κοντά στη Λίμνη.
Το Πάσχα ανήμερα μας στέλνει  τώρα στην όμορφη  πόλη της Αλεξανδρούπολης πιο Ανατολικά  για να το γιορτάσουμε μαζί με παλιούς μας  καλούς φίλους απ τα νεανικά μας χρόνια. Παίρνουμε   τώρα την   Εγνατία που συνεχίζει να σε προκαλεί στην οδήγηση με την άριστη ποιότητα του οδοστρώματός της ,αλλά να σε απογοητεύει  με τη φτώχεια της παντελούς απουσίας σε αισθητική επένδυση  με  παρόδια βλάστηση και φυτά . Ο Φάρος  στην πόλη της Αλεξανδρούπολης  φωτίζει τις Θρακιώτικες  καρδιές  που ακτινοβολούν  σε όλη την Ελλάδα   το πείσμα τους να μένουν εκεί  και να φυλάνε  Θερμοπύλες. 
Η πασχαλιά, όπως όλες οι ωραίες στιγμές τέλειωσε γρήγορα . Η επιστροφή έγινε με ασφάλεια στην πολύβουη Αθήνα ξαναοδηγώντας  μέσα από την  άδενδρη Εγνατία –Ε90- και την καλοφτιαγμένη με παρόδια βλάστηση και τοπίο της Ε75. Μου έμεινε όμως ένα γιατί στο τέλος.
Αλήθεια δεν θα μπορούσαν άραγε να διαθέσουν ελάχιστα  ακόμα χρήματα από τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν σε μπετόν  και σίδερα ώστε να έκαναν αυτό το τεράστιο εθνικό έργο την Εγνατία οδό να είναι ένας καταπράσινος  εθνικός διάδρομος που να χαρίζει στους  οδηγούς και επισκέπτες  μια εμπειρία  από τη  μοναδική φύση της Ελλάδας ;
Μάιος 2011
Το παραπάνω άρθρο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό CAR.