Συμμετέχει, μελετά, αρθρογραφεί, ταξιδεύει, ενημερώνεται με στόχο να προσφέρει όσο μπορεί στην αναβάθμιση του τοπίου που μας περιβάλλει.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

«ΞΥΛΙΝΑ ΚΟΥΦΑΡΙΑ»

Μπορεί κάποιοι να πηγαίνουν κόντρα στην κρίση της αισθητικής  και να παλεύουν για πολιτιστική αναβάθμιση της καθημερινότητάς μας, που τόσο την έχουμε ανάγκη, μιας και θα ήταν μια  διέξοδο για την πικρή ζωή που ζούμε τον τελευταίο καιρό.

Kάποιοι άλλοι όμως δεν νοιάζονται και μας οδηγούν στην αισθητική καταρράκωση, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει η παρατήρηση αυτού του θεάματος στην είσοδο του κήπου του Ζαππείου.
Κατά την  πρόσφατη ανακαίνιση του καφέ  που αποτελεί μέρος του κήπου φαίνεται ότι δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία στην ιστορικότητα του περιβάλλοντος χώρου του Ζαππείου  και στην επιλογή των φυτών που επιλέχτηκαν για τα παρτέρια του καταστήματος. Τα κουφάρια των  δέντρων στην είσοδό του, σοκάρουν και επιβάλλεται  να αντικατασταθούν, ενώ  στα νέα δέντρα θα πρέπει να  δοθεί ο απαραίτητος χώρος για την ανάπτυξη του ριζικού τους συστήματος. Μπορεί κάποιος να το θεωρήσει λεπτομέρεια, αλλά ένα  καρατομημένο δέντρο για κάποιους άλλους μπορεί να αντικατοπτρίζει την απαξίωση της ζωής που λίγα μέτρα πιο μέσα οργιάζει.  Η εφαρμογή της συγκεκριμένης κηποτεχνικής πρότασης, σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί της παραλιακής ή σε κάποιο βενζινάδικο της εθνικής οδού, ίσως να μην τραβούσε την προσοχή. Δεν μπορεί να συμβαίνει το ίδιο σε ένα πολυσύχναστο δρόμο σαν την Βασιλίσσης Αμαλίας, και δίπλα στην είσοδο του κήπου του Ζάππειου.
Κείμενο-φωτο
Κατσογιάννη Σταυρούλα
γεωπόνος – αρχιτέκτων τοπίου





Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕTΤΑΚΟΣ ...100 χρόνια από τη γέννησή του


Τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα- 
κεῖνα τὰ χρόνια, μοῦ ῾χε ὁ Θεὸς
φυλάξει τὰ δέντρα. Ἦταν ἀστέρια στὸν οὐρανό...
Μπροστά μου ὁ Ταΰγετος στεκόταν ἀνέπαφος...
Ἦταν ὁ κόσμος τοῦτος τόσο ὄμορφος, ποὺ μπέρδευε εὔκολα
... κανεὶς τὰ φαινόμενα...
Τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα-κεῖνα τὰ χρόνια,
δὲν πλανιότανε οὔτε ὑποψία κακῆς φωτιᾶς στὸν ὁρίζοντα.


Εχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.

Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα
που φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.



Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὸ νερό.
Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα.
Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε
τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος
κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν.
Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!...
...Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα,
ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη».
Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιόττητα, ἀνάβοντας
ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο
βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»...
...Σᾶς παρακαλοῦμε:
Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε.
Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους.


Νικηφόρος Βρεττάκος



 φωτο
 Κατσογιάννη Σταυρούλα